Ο τίτλος "Αυτοκράτορας" αναφέρεται στον ανώτατο άρχοντα κατά την αυτοκρατορική περίοδο της Κίνας.
Οι αρχαίοι Τρεις Κυρίαρχοι και Πέντε Αυτοκράτορες, όπως ο Φούξι, ο Νούβα, ο Κίτρινος Αυτοκράτορας Ξουανιουάν και ο Αυτοκράτορας της Φλόγας Σενόνγκ, δεν ήταν πραγματικοί αυτοκράτορες αλλά μάλλον αρχηγοί φυλών ή αρχηγοί φυλετικών συμμαχιών. Οι τίτλοι τους "ηγεμόνας" ή "αυτοκράτορας" προστέθηκαν μετά θάνατον. Οι ηγεμόνες της δυναστείας Xia ονομάζονταν "Hou", εκείνοι της δυναστείας Shang ονομάζονταν "Di" και οι βασιλείς Zhou ονομάζονταν "Wang". Κατά τη διάρκεια της περιόδου των εμπόλεμων κρατών, πολλοί φεουδάρχες υπερέβησαν τα όρια και διεκδίκησαν τον τίτλο του "Wang", ενώ εξακολουθούσαν να σέβονται τον βασιλιά Zhou ως τον "Tian Wang" (Ουράνιο Βασιλιά). Μετά την ενοποίηση της Κίνας, ο βασιλιάς Ζενγκ του Τσιν πίστευε ότι η αρετή του ξεπερνούσε εκείνη των τριών ηγεμόνων και τα επιτεύγματά του ξεπερνούσαν εκείνα των πέντε αυτοκρατόρων. Έτσι, δημιούργησε τον όρο "Αυτοκράτορας" (Huangdi) ως τον επίσημο τίτλο για τον ανώτατο άρχοντα της Κίνας. Κατά συνέπεια, ο Τσιν Σι Χουάνγκ (βασιλιάς Ζενγκ του Τσιν) έγινε ο πρώτος αυτοκράτορας της Κίνας, αποκαλώντας τον εαυτό του "Πρώτο Αυτοκράτορα". Από τότε, ο "Αυτοκράτορας" αντικατέστησε το "Di" και το "Wang" και έγινε ο τίτλος του ανώτατου άρχοντα στη φεουδαρχική κοινωνία της Κίνας για πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια.
Τα γλυπτά αρχαίων μορφών είναι μια μορφή γλυπτικής τέχνης που έχει ως πρότυπο διάφορες μορφές από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, τόσο εγχώριες όσο και ξένες. Τα γλυπτά αυτά δημιουργούνται με διάφορα εύπλαστα υλικά ή σκληρά υλικά που μπορούν να σκαλιστούν και να σμιλευτούν, παράγοντας οπτικές και απτικές καλλιτεχνικές ανθρώπινες εικόνες με μια ορισμένη χωρική παρουσία. Αντανακλούν την κοινωνική ζωή και εκφράζουν την αισθητική αντίληψη, τα συναισθήματα και τα ιδανικά του καλλιτέχνη.
Τα αρχαία γλυπτά ενσωματώνουν την κατανόηση του καλλιτέχνη για την εξέλιξη της κινεζικής ιστορίας και αντιπροσωπεύουν μια αισιόδοξη άποψη για την ανθρώπινη ανάπτυξη. Η κατασκευή αυτών των γλυπτών βοηθά τους ανθρώπους να θυμούνται την ιστορία, να μαθαίνουν από τις εξέχουσες ιστορικές προσωπικότητες και τους προκατόχους τους και να αφομοιώνουν τις εμπειρίες και τα μαθήματά τους. Αυτό έχει μεγάλη εκπαιδευτική σημασία για τις μελλοντικές γενιές.
